BABAMIN ANISINA; Yüz yüze

İnsan iki yüz arasında yaşıyor. Bizler yani insanoğlu sadece bu iki yüzü tanıyoruz, her daim görüyoruz.

Ve ben. Doğduğumda, ilk kez bu iki yüz (gökyüzü-yeryüzü) arasında annem ve babamla yüz yüze geldim.

Dünya denilen yerkürenin bu yüzü olan YER YÜZÜ ile atmosferin, göğün dünyaya bakan yüzü olan GÖK YÜZÜ arasına ilk ayak basmam da, iki KANAT’lı bir kuştum. Belki de Jonathan Livingston’ın Martı’sı gibi bir martı kuşu. İki kanadım vardı o zamanlar. Yaradan beni kollasın, gözetlesin, elimden tutsun diye iki kanat vermişti bana, annemi ve babamı.

6 Şubat 2017’de babam olan kanadımı kaybettim. O kanat ki tek uçurduğu ben değildim. Ben hariç 3 çocuğunu daha uçuruyordu, uçurdu. Kendisi babasız büyümüştü, bu yüzden kardeşleri ile birbirlerine KOL-KANAT olmuşlardı ve evin büyük kardeşleri olarak okuma fırsatı olmamıştı. Asker ocağında öğrendiği okuma-yazma ve araba kullanma (sürücülük, şöförlük) yetileri ile bir ömür bize helal lokma yedirdi. Çok zor kazandı, kendi deyimi ile tır şöförlüğü yaparak rızkımızı Bağdat’tan Basra’dan getirdi. Her evladın hakkıdır helal lokma. Benim babam, bu vazifesini tam anlamıyla yaptı. Bu 6 Şubat’ta tam bir sene oldu babamı kaybedeli.

Aslında yazıyı o zaman yazmak istedim ama duygu durumum yazmama izin vermedi.

Ben onun Guptuli kızı idim. Guptuli uydurukça bir kelime. Ne demek bilmem ama sevgisini gösterdiğinde söylediği bir kelime olduğu için gül kızım, tatlı kızım olduğunu zannediyorum. Çünkü en çok gül ve tatlı severdi, künefeye bayılırdı.

Bana Abdurrahim Karakoç'u, Necip Fazıl Kısakürek'i babam sevdirdi. Acem kızı türküsünü, beyaz giyme söz olur türküsünü bir söylerdi fasıla geçerdik. Neşet Ertaş hayranı idi.

Benden başka bir oğlu iki kızı daha olan babam aslında benimde son çocuk olarak erkek olacağımı ümit etmişti her Anadolu erkeğinde olduğu gibi. Ancak ben, evin en küçüğü ve sanırım 70 te yaşasam evin en küçüğü olarak kalacak olan ben, oğlan çocuk olması istenen ben, belki de bu yüzden sülalemin biraz sıra dışı üyesiyim. 

77 yaşında olan annem onun hala geliniydi. Gelin hanım der konuşurdu ve onu çok kıskanırdı. 

İnsan kaç yaşına gelirse gelsin anne ve babanın yerini hiçbir şey tutmuyormuş. Kuşun kanatları ona her daim gerekir. Kanadı kırık kuşlar bir hüzün ifade eder, kanatsız kuşlar bu durumun daha katmerli halidir.

Kanatsız ya da kanadı kırık kuşlar eskisi gibi özgür uçamaz, yeryüzüne ayak basmak zorundadır artık, istediği zaman uçup gidemez, istediği kadar özgür değildir artık. Yeryüzü, dünyanın çekim kuvveti senin ayaklarını yere öyle bir bağlar ki, istesen de istemesen de özgürlüğün sembolü olan gökyüzünden yüzünü çevirip yeryüzüne yönelirsin. Burada ise çok yüzlü olan insanlar ile uğraşmak zorunda kalırsın.

Babamın yıllar yıllar önce hatıra defterime yazdığı hatıra yazısında babamın bana öğütleri şunlar olmuş.

"Çok kıymetli kızım müzeyyen,

Sana benim tavsiyem ve önerim daima ahlaklı ve iyi insan olmaya çalış. İnsan zenginliği ile, güzelliği ile yiğitliği ile hatta ilmi ile ölçülmez. İnsan ahlakı ile ölçülür. Onun için ahlaklı bir insan olmaya çalış. Senin bizlere rahmet okutman kötü söyletmemen ahlakına bağlıdır. Bunun içindir ki senin ahlaklı olman senin, benim, cemiyetin hatta milletin yararınadır. Sözlerimi bitirirken milletine ve devletine faydalı bir insan olman dileği ile. ALLAH'a emanet ol.
Baban, 1987"

Sende Allah'a emanet ol babacım. Hayatım boyunca senin söylediğin gibi biri olmaya çalıştım. Devletime ve milletime faydalı.

Benim inancıma göre beden ölür, ruhlar asla ölmez. Bu yüzden O bedenen olmasa da ruhsal olarak yine bizim yanımızda.

Mekanın cennet olsun babacım.

Guptuli kızın Müzeyyen

Müzeyyenname

Bir akademisyenin kadrajı